Η παρακάτω συνέντευξη αναδημοσιεύεται από το δεύτερο τεύχος του UNFOLLOW. Την πήρε ο Θύμιος Καλαμούκης από τον Ελληνικό Λαό. Απολαύστε τη συνέχεια!
………………….
Τον βρήκαμε καθισμένο σε ένα παγκάκι της πλατείας Συντάγματος, φορούσε σκούρο μπλε κοστούμι, αθλητικά παπούτσια και στο κεφάλι είχε ένα ψάθινο καπέλο, σε στυλ Σοφίας Λόρεν. Κρατούσε στο ένα χέρι μια γάτα που τη βοηθούσε να φάει ένα ποντίκι, το οποίο μόλις είχε αρπάξει η ίδια από έναν υπόνομο. Με το άλλο χέρι τής κρατούσε το μισοφαγωμένο ποντίκι. Του θέσαμε μερικές ερωτήσεις και δέχτηκε πρόθυμα να μας απαντήσει. Σας παρουσιάζουμε την πρώτη συνέντευξη του Ελληνικού Λαού.
Πότε γεννήθηκες;
«Τυπικώς πριν από χιλιάδες χρόνια, από άγνωστο πατέρα και άγνωστη μητέρα. Με γέννησαν και με παράτησαν στην άκρη ενός γκρεμού, που μετά από χρόνια τού δώσανε και όνομα. Ελλάδα. Από τότε το δίλημμα μου είναι να πέσω ή να μην πέσω και νομίζω ότι παίζω τον αναποφάσιστο πολύ καλά.»
Ούτε αυτό δεν έχεις αποφασίσει; Αν θα πέσεις ή όχι από τον γκρεμό;
«Εγώ το έχω αποφασίσει. Ο γκρεμός δεν το έχει, κι αυτό με προβληματίζει.»
Τι δουλειά κάνεις;
«Τις ελεύθερες ώρες μου είμαι ευκολόπιστος, ενώ για να συμπληρώσω το εισόδημα μου τα απογεύματα δουλεύω και λίγο ως αφελής. Τα Σαββατοκύριακα κάνω και λίγο τον νταή.»
Tα βγάζεις πέρα;
«Τα βγάζω μέρα και τα βάζω νύχτα. Τα καταφέρνω. Λίγο από δω, λίγο από κει, επιβιώνω σαν λαός. Δεν είμαι και Σουηδός, αλλά κουτσοπερνάω.»
Δεν είναι κουραστικό αυτό;
«Ποιο; Το να κουτσοπερνάω;»
Το να επιβιώνεις.
«Πιο κουραστικό είναι το να αποβιώνεις. Μου έχει τύχει πεντέξι φορές. Απεβίωσα, αλλά μετά συνήλθα. Πολύ εξαντλητικό.»
Πώς έγινε;
«Με σώσανε κάποιοι ξένοι. Ας είναι καλά, όπου κι αν βρίσκονται τώρα.
Καλούργα ξενιτιά… »(γέλια)
Μόνος σου δεν μπορούσες να σωθείς;
«Δεν ξέρω, δεν δοκίμασα. Βαριόμουνα, έχει καλό καιρό εδώ και σε πιάνει βαρεμάρα. Είχα πιει και κάτι μπίρες. Το έχω παρατηρήσει, όποτε αποφασίσω να σωθώ μόνος μου, όλο κάτι γίνεται και στραβώνει το πράγμα. Οπως έλεγε και η νονά μου, «η σωτηρία αναβάλλεται επ’ αόριστον».»
Ποια είναι η νονά σου;
«Η Ελίζαμπεθ Τέυλορ, καλή της ώρα, όπου και να ναι.»
Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, πέθανε πρόσφατα. Δεν το έμαθες;
«Όχι. Δεν ξέρω κάτι. Μάλλον θα έβλεπα άλλο κανάλι. Καημένη Νονά…» (Σε αυτό το σημείο η γάτα σήκωσε το κεφάλι, μας κοίταξε και τους δύο, και αφού ξερογλείφτηκε, συνέχισε με το μισοφαγωμένο ποντίκι.)
Ας πάμε καλύτερα στη σωτηρία σου. Τι θα γίνει, δεν θα σωθείς ποτέ;
«Εφαρμόζω το γνωστό ρητό, «ανέβαλε για τον επόμενο αιώνα αυτό που έπρεπε να είχες κάνει τον προηγούμενο αιώνα». Νομίζω το είχε πει ο Λένιν ή ο Λάρυ Κινγκ, δεν θυμάμαι.»
Από μνημόνιο πώς πας;
«Δόξα τω θεώ, πάρα πολύ καλά. Ποτέ δεν ήμουνα καλύτερα. ‘Eχω τόσο μνημόνιο για να χορτάσουν 10 γενιές. Να βαρυστομαχιάσουν όχι μόνο να χορτάσουν.»
Σου αρέσει το μνημόνιο;
«Όχι. Καθόλου. Αλλά είναι μονόδρομος, τουλάχιστον έτσι μου είπε το Mega και ο ΣΚΑΙ. Πρέπει να κάνω υπομονή και να πληρώνω, μπας και καταφέρω να γλιτώσω τη χρεοκοπία.»
Και πώς είναι δυνατόν να γλιτώσεις τη χρεοκοπία αφού θα πληρώνεις συνεχώς;
«Δεν ξέρω, δεν είμαι καλός στην Αστροφυσική.»
Μα δεν είναι Αστροφυσική.
«Εγώ σαν αστροφυσική τα βλέπω.»
Δεν έχεις σκεφτεί να αντιδράσεις; Εγώ ξέρω ότι αν δεν αρέσει σε κάποιον κάτι, το διώχνει από πάνω του. Μέχρι και ο Χρυσοχοΐδης είπε προχτές ότι, αν ήταν άλλος λαός, θα είχε επαναστατήσει.
«Με είπε ηλίθιο δηλαδή;»
Νομίζω ναι.
«Μου το λένε όλοι. Κι εγώ το σκέφτομαι. Με την πρώτη ευκαιρία λέω να ξεσηκωθώ να τους διώξω όλους. Τώρα καταστρώνω τα σχέδια. Έχω αγοράσει το πρώτο πριόνι.»
Πριόνι; Για ξεσηκωμό πας ή για κλάδεμα;
«Το βρήκα μπροστά μου και είπα να το πάρω. Κάπου θα χρειαστεί, σκέφτηκα. Είμαι αποφασισμένος. Δεν αντέχω άλλο.»
Μήπως είσαι μόνο λόγια;
«Μπα, δεν νομίζω. Από την άλλη… μπορεί. Δεν ξέρεις πόσο μου αρέσουνε τα λόγια. Τρελαίνομαι. Είμαι και λίγο μαλάκας εγώ που με βλέπεις.»
Αρνούμαι να το δεχτώ αυτό για σένα. Δεν σου φαίνεται καθόλου.
«Δεν είναι στο πάνελ και ο Τσώρτσιλ να το διαψεύσει. Άκου που σου λέω. Είμαι λίγο μαλάκας. Με τρελαίνουνε τα λόγια και τα όνειρα. Αφού μπορώ να ζω μόνο με αυτά. Μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, ζω μόνο με αυτά.»
Έχει γίνει κάποιο όνειρο σου πράξη;
«Ναι. Το να σκέφτομαι λίγο, να έχω εξοχικό, γρήγορο αυτοκίνητο και το να τρώω τορτελίνια.»
Μόνο αυτά;
«Και η έγχρωμη τηλεόραση το ’80.»
Είναι όνειρα αυτά για έναν λαό;
«Κέρδισα και στη Eurovision πριν από μερικά χρόνια. Έχω κάνει και δυο φορές Ολυμπιακούς Αγώνες. Επίσης έχω χρεοκοπήσει και πέντ’ έξι φορές, ίσως περισσότερες, δεν θυμάμαι.»
Δεν θυμάσαι τις χρεοκοπίες σου;
«Τι είναι οι χρεοκοπίες για να τις θυμάμαι, διακοπές στη Σαντορίνη;»
Το ενδεχόμενο να επιλέγεις με πιο σοβαρά και ουσιαστικά κριτήρια τη ζωή σου, την αισθητική σου και αυτούς που σε εκπροσωπούν το σκέφτεσαι;
«Εγώ δεν το σκέφτομαι. Το ενδεχόμενο όμως με σκέφτεται. Θέλω παρακίνηση.»
Μα πόση παρακίνηση; Τι άλλο θέλεις να γίνει;
«Περιμένω να πιάσουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Μου το έχει τάξει ο Βενιζέλος.»
Τον πίστεψες;
«Πιστεύω κάθε Βενιζέλο.»
Φαντάζομαι και κάθε Παπανδρέου.
«Και κάθε Καραμανλή. Επίσης πιστεύω στα ζώδια και στον θεό. Προσεύχομαι κάθε βράδυ.»
Μα σε ποιο πράγμα;
«Να να μη βγούμε από το ευρώ και για να μην αποφασίσω ν’ αλλάξω. Φοβάμαι τις αλλαγές. Τις φοβάμαι πιο πολύ και από τη σκιά αυτού του δέντρου.»
Τη δική σου τη σκιά τη φοβάσαι;
«Οχι.»
Να κι ένας λαός που δεν φοβάται τη σκιά του.
«Ξέρεις γιατί;»
Γιατί;
«Γιατί εγώ είμαι η σκιά. Τόση ώρα μιλάς με τη σκιά μου. Σ’ την έφερα, μισοφαγωμένο ποντίκι.»
21 Ιανουαρίου, 2012 at 09:48
Υπέροχη! Τι καλά που την ανέβασες! Με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό!!!
21 Ιανουαρίου, 2012 at 10:33
Ήταν πολύ εύστοχη και καυστική. Γιαυτό και την αναδημοσίευσα.
Και το 2ο τεύχος του UNFOLLOW, αντικειμενικά μιλώντας είναι εξαιρετικό.
21 Ιανουαρίου, 2012 at 17:17
Εγώ πάντως άφησα σχόλιο πριν τουλάχιστον 2 ώρες.
Θέλω το σχόλιό μου το είδα γραμμένο και αναρτημένο.
Να μου πεις τώρα που πήγε;
21 Ιανουαρίου, 2012 at 20:28
BB,
πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Αυτό πρώτη φορά το ακούω! Αναρτήθηκε και μετά σβήστηκε; Εγω εννοείται ότι δεν έσβησα τίποτα. Και φυσικά κανένα σχόλιο δεν βρίσκεται σε spam ή ότιδήποτε άλλο!
Αν έχεις άποθηκευμένο κάπου το σχόλιο στείλε το ξανά. Διαφορετικά θα πρέπει να προνοείς να το αποθηκεύεις…
Ίσως να είναι και αντίδραση της wordpress στους συναδέλφους από το blogspot. Όπως ήδη σου έχω πεί έχω ΠΟΛΥ μεγάλο πρόβλημα με το σχολιασμό σε blogger, όπου έχεις το δικό σου(και η Elva, ο Μαχαίρης, ο Στρατολάτης και ένα σωρό άλλοι), αλλά παρόλαυτα έχω μάθει να ζω με αυτό…
Πάντως πολύ μυστήριο.
Κοντά 2 χρόνια στο κουρμπέτι πάντως πρώτη φορά το βλέπω….
22 Ιανουαρίου, 2012 at 21:10
Παύλο δεν ξέρω τι στο καλό γίνεται, εγώ να δεις τι έπαθα σήμερα.
Ανέβηκε μια ανάρτηση που έγραφα στο bloger που δεν είχε ολοκληρωθεί ένα πρόχειρο σκαρίφημα ήταν δηλαδή.
Δεν έβγαινε καν νόημα.Είχε συνοχή απλά φαινόταν ότι δεν είναι ολοκληρωμένη.
Ανέβηκε και κατέβηκε από μόνο του.
Οι Καλικάντζαροι!!!
Και το πρωί βρίσκω mail από φίλους που με ρωτούν γιατί κατέβασα το ποστ!!!!
Κοιτάω, και στα λινκ είναι καταχωρημένη νέα ανάρτηση, αλλά εγώ δεν έχω αναρτήσει τίποτα και στο χώρο μου δεν υπάρχει ανάρτηση.
Σαν να μην έφθανε αυτό με ενημερώνει ο Οικοδόμος ότι κάποιος συν μπλοκερ το έχει κιόλας αναρτήσει!!!!
Τρελαίνομαι, τον ενημερώνω, το αντικαθιστά ανεβάζοντας νέο ποστ.
Ανεβάζω εγώ νέα ανάρτηση, αλλά δίπλα εκεί που λέει πρόσφατες αναρτήσεις η υποτιθέμενη ανάρτηση δεν υπάρχει!
22 Ιανουαρίου, 2012 at 21:20
Να τι σου έγραφα στο χθεσινό μου σχόλιο.
Καλή σου μέρα Παύλο.
Εγώ πάλι κόλλησα σε κείνη την ερώτηση που λέει:
Το ενδεχόμενο να επιλέγεις με πιο σοβαρά και ουσιαστικά κριτήρια τη ζωή σου, την αισθητική σου και αυτούς που σε εκπροσωπούν το σκέφτεσαι;
Και η απάντηση:
«Εγώ δεν το σκέφτομαι. Το ενδεχόμενο όμως με σκέφτεται. Θέλω παρακίνηση.»
Μένω στο παρακίνηση.Αυτό είναι που χρειάζεται ο κόσμος κάποιους να τους παρακινήσει κάποιους να τους μιλήσει με τρόπο πειστικό
και επειδή το λέει ο Θύμιος.
Η αποκωδικοποίηση;
Ε,στην κρίση του καθενός.
22 Ιανουαρίου, 2012 at 23:34
Είναι πολύ σημαντικό πράγμα η παρακίνηση…
Αν και την σήμερον ημέραν, δεν ξέρω πόσο ποιο τάληρα πρέπει να κάνεις σε κάποιον ότι η κατάσταση αυτή καταστρέφει το μέλλον μας.
Η εκτίμηση που έχω είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, ίσως και εκατομμύρια έχουν αντιδράσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα τελευταία 2 χρόνια. Υπάρχει η «πρώτη ύλη» για να κάνει κανείς πράγματα. Υπάρχουν και πρωτοπορίες(βλ.χαλυβουργούς), αληθινές όχι στα λόγια ή στα κεφάλια μας. Γίνονται απεργίες, συγκρούσεις στους χώρους δουλειάς.
Για να νικήσουμε, αν θα το συμπύκνωνα σε 2 γραμμές, θα έλεγα ότι μας λείπει ένας συνεκτικός-συμπαγής λόγος και οργάνωση-σχήμα που να μπορεί να συσπειρώσει όλα τα επιμέρους κομμάτια και να δώσει προοπτική νίκης στο λαό και αποτελεσματικότητας του αγώνα. Και δεύτερον, για να πετύχει αυτό θέλουμε μια πειστική πρόταση εξουσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι οπωσδήποτε αρεστή σε όλους, αλλά θα έχει σαφή προσανατολισμό προς το ένα εργατικό κράτος και όχι μεσοβέζικα παρακαλετά, για να μας πάρει ο κόσμος στα σοβαρά.
Και βέβαια μην διεκδικήσει κανείς ότι έχει την «πρόταση» ή το «όχημα», γιατί δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι μείναμε πίσω. Πιστεύω ότι αρκετά κομμάτια του κινήματος έχουν μικρό ή μεγάλο μέρος αυτής της προοπτικής και πρέπει να ενωθούν(όχι συγκολληθούν) για να την φέρουν σε πέρας!
22 Ιανουαρίου, 2012 at 21:21
Και ένα τελευταίο καταλαβα τι συναίβει και δεν ανέβηκε το σχόλιό μου ενώ εγώ το είδα!
22 Ιανουαρίου, 2012 at 23:20
Καλικάντζαροι;